Mısır velilerinden Muhammed Şazili hazretlerine, bir gün bir adam geldi ve “Ey efendim! Ben çoluk çocuk sahibi fakir biriyim. Bana ‘kimya’yı öğretir misiniz” dedi.
Mübarek zat, ona;
“Bir şartla” buyurdu.
Adam sevindi ve;
“Her şarta razıyım” dedi.
Büyük velî;
“Pekâlâ, yanımızda bir sene kalıp, sohbetimize her gün devam edeceksin” buyurdu.
Bir sene doldu.
Muhammed Şazili;
“Yarın inşallah sizin işinizi yerine getiririz” buyurdu.
Ertesi gün oldu…
Büyük veli ona;
“Kalk, abdest için kuyudan su doldur da getir” buyurdu.
Adam kuyudan bir kova doldurup çektiğinde, kovanın “su” değil, “altın” ile dolu olduğunu gördü. Fakat kalbinde “para sevgisi” kalmamıştı ki…
Huzuruna geldi.
Kovayı arz etti.
Ve hürmetle;
“Ey Efendim, sayenizde ‘dünya sevgisi’ kalbimden çıkıp gitti. Bir tek kuruş dahi isteğim kalmadı” diye arz etti.
Büyük veli sevinip;
“Onu yerine dök!” buyurdu.
O da döküp geldi.
Büyük velî ona;
“Sen ‘kimya’ olmuşsun… Memleketine git ve oranın halkını irşat eyle!” buyurdu.
O da memleketine döndü. Ve yıllarca insanları Allahü teâlâya davet etti…