Allah dostlarından Sefer Efendi, Anadolu‘nun fethi için bölgeye gelen Horasan erenlerinden olup, türbesi, Demirci ilçesinde, Şeyh-i İlâhî Câmii bahçesindedir.
Bu zâtı seven birinin çocuğu oldu bir gün. Nûr topu gibi güzel, sevimli bir oğlan çocuğu idi bu.
Fakat ağlamıyordu.
Anne babanın içine bir “kurt” düştü bu yüzden. “Acaba çocuğumuz özürlü mü?” diye endişeye kapıldılar.
Aldılar bebeği.
Koştular bu zâta.
“Hocam! Bu bebek bizim, yeni doğdu. Ama hiç ağlamıyor” dediler.
Buyurdu ki:
“Ağlamasın, ne var bunda?”
“Acaba özürlü mü hocam?”
“Hayır, hiç merak etmeyin. Çocuğunuz gâyet normal ve sıhhatli mâşallah.”
Sordular:
“Peki ama niye hiç ağlamıyor?”
“Uslu çocuk da onun için.
Anne baba pek tatmin olmadılar bu cevaptan.
Mübârek zât bunu fark etti.
Çocuğu kucakladı.
Ve kulağına eğilip;
“Ey çocuk! Sen, uslu olduğun için ağlamıyorsun, biliyorum. Ama annen baban üzülüyorlar. Haydi biraz ağla ki, özürlü olmadığını anlasınlar” diye fısıldadı.
O böyle söyler söylemez, çocuk başladı ağlamaya!
Annesi sevincinden ne yapacağını bilemedi?!
Aldı çocuğunu. Bastı bağrına.
Sefer Efendi’ye teşekkür edip, huzur içinde evlerine döndüler…