Cibrîl aleyhisselâm, Cennetten bir çift öküz alıp yere indi. Ve hazret-i Âdem’e çiftçiliği öğretti. Âdem Nebî tarla sürdü.
O yerlere buğday ekti.
Sonra onları biçti.
Tandırda ekmek pişirdi.
Hak teâlâ sordu ona:
“Yâ Âdem! Seni kim yarattı?”
“Sen yarattın yâ Rabbî!” dedi.
Hak teâlâ;
“Öyleyse bana secde et!” buyurdu.
O bu emri aldı.
Hemen secdeye vardı.
Hak teâlâ;
“Yâ Âdem! Seninle bir sözleşme yapalım ki, yakînin daha kuvvetli, muhabbetin daha çok olsun” buyurdu.
Ve meleklere emretti.
Hacer-ül evsedi getirdiler.
Hazret-i Âdem’in zürriyeti, belinden zerre zerre rûh hâliyle çıktı.
Hak teâlâ ruhlara sordu:
“Ben sizin Rabbiniz değil miyim?”
Bütün ruhlar;
“Evet!” dediler.
O vakit sordu ki:
“Muhammed bin Abdullah benim peygamberimdir. O’nu, âhir zamanda dünyâya gönderirim. Mahlûklarım içinde en çok O’nu severim. Ey rûhlar, şimdi bana söz veriniz, O’na îmân edip, yardım eder misiniz?”
Hepsi söz verdiler ki:
“Kabûl ettik ilâhî!”
Hak teâlâ;
“Öyle ise secde edin!” buyurdu.
Rûhlar bu emri aldılar.
Hemen secdeye vardılar.
Lâkin secde etmeyenler vardı.
Onlar, kâfir ve münâfıklardı…