Bir gün Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Hazret-i Ali’ye; “Yâ Ali! Allahü tealayı sever misin?” diye sordu. Cevabında;
“Severim” dedi.
“Beni sever misin?”
“Evet” dedi.
“Hasan ve Hüseyin’i sever misin?” buyurdukta, yine; “Evet” deyince; “Yâ Ali! Bu kadar sevgiyi bir kalbe nasıl sığdırıyorsun?” buyurdu.
***
Hazret-i Ali sustu.
Cevap veremedi.
Akşam eve geldi.
Hazret-i Fâtıma’ya anlatınca; “Bunu bilmeyecek ne var. Allahı ve Resulünü sevmen imanından, beni sevmen nefsinden, Hasan ve Hüseyin’i sevmen tabiatındandır” dedi.
***
Bu cevabı öğrendi.
Resulullaha geldi.
Aynısını arz edince;
“Bu meyve, Peygamberlik ağacından alınmıştır” buyurdular. Yani bu cevap senden değil, Fâtıma’dandır, demek istediler.
***
Hazret-i Ali (radıyallahü anh) buyurmuştur ki: “Ekin tanesini bitiren ve insanı halk eden Allahü tealaya yemin ederim ki, Resul-i Ekrem (aleyhisselam); “Ali’yi, ancak müminler sever. Ali’ye, ancak münafıklar buğz eder!” buyurmuştur.
***
Âlimler bu babta;
“Bir kimse, Hazret-i Ali‘nin Resulullaha olan yakınlığını, Resulullah‘ın da Hazret-i Ali’ye olan sevgisini bilir ve bu sebeple Hazret-i Ali’ye muhabbet ederse, o kimsenin imanının sıhhatine delildir” buyurmuşlardır.