Fahr-i Âlem Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Arafat Dağında, Kusva adlı devesine binmiş hâlde duruyordu ki Cebrail aleyhisselam gökten indi.
Efendimize geldi.
Ve “Bugün dininizi ikmal ettim… Size verdiğim nimeti tamamladım. Din olarak size İslam dinini beğendim” mealindeki âyet-i kerimeyi getirdi.
***
Sahabe bunu işittiler.
Hepsi çok sevindiler.
Ama Hazret-i Ebu Bekir (radıyallahü anh) üzüldü ve kederinden ağlamaya başladı.
Eshab bu hâli gördü.
Çok gariplerine gitti.
Derhal yanına gidip “Yâ Eba Bekir! İslam dini kemal buldu. Allahü teâlâ müminler üzerine nimetini tamamladı. Sevinmek varken niçin ağlarsın?” dediler.
***
Ancak o, arif/olgun ve akıllı bir zat olup Efendimizi çok severdi… Her kemalin bir zevali vardır diye düşünüp ağlamıştı.
Gözlerinin yaşını sildi.
Sonra onlara döndü.
Ve “Arkadaşlar! Her kemalin zevali ve her tamamın noksanı vardır. Bu âyet-i kerimede size dinin kemali/olgunluğu göründü. Ve lâkin bana Muhammed aleyhisselamın zevali/sonu göründü” buyurdu.
***
Ve şöyle devam etti:
“Bir mimar bir saray yapsa dört duvarını tamam edip üstünü örtse, kapılarını pencerelerini de taksa, o mimara izin verirler.
‘İşin bitti’ derler.
O mimar da gider.
İşte Resulullah Efendimiz de bir mimardı… Din sarayını yapmaya gelmişti. Ne zaman ki İslam sarayını yapıp kemale getirdi, bu âyet-i kerime nazil oldu.”