Kabr-i şerîfi Harkan’da bulunan Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin evine, bir gün kalabalık bir ziyâretçi grubu geldi.
Uzak yoldan gelmişlerdi.
Bunun için bîtab düşmüşlerdi.
Hem de çok acıkmışlardı.
Olacak bu ya, o saatte büyük velînin evinde yemek için bir “lokma” bile ekmek yoktu.
Hizmetçi geldi.
Bu hâli arz etti.
Mübârek zât, ona;
“Ekmekliğin üstüne bir örtü at, altından elini sok, ekmekleri çıkar. Sakın içine bakma!” buyurdu.
Hizmetçi;
“Peki efendim” dedi.
Ve başladı ekmekleri çıkarmaya.
Yüz kişiden fazlaydı gelenler.
Ekmekler “tepe gibi” yığıldı önlerinde!
Hizmetçi şaşırmıştı?!
Bu işi merak etti…
Ve örtüyü kaldırıp baktı.
Baktı ama bir daha ekmek alamadı.
Çünkü söz dinlememişti.
Büyük velî;
“Beni dinleyip de bakmasaydın, oradan kıyâmete kadar ekmek çıkardı” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta; “İbâdetlerin en mühimi nedir efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“En mühim ibâdet; bütün ibâdetleri kendinde toplayan ve insanı Allahü teâlâya en çok yaklaştıran, namaz ibâdetidir” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de buyurdu ki:
“Namazı doğru kılmakla şereflenen bir kimse, çirkin şeyler yapmaktan korunmuş olur.”