Kabr-i şerîfi Belh şehrinde bulunan büyük velî Ebû Nasr-ı Pârisâ hazretleri, bir gün bazı talebeleriyle deniz yolculuğuna çıkmışlardı.
Ancak biraz gittiler.
Gemide bitti suları.
Çocuklar fazlaca susayıp, başladılar kıvranmaya.
Büyük velî durumu sezdi.
Denizden bir kap su alıp;
“İşte su… İçin” buyurdu.
Gençler şaşırdılar?!
Birbirlerine baktılar:
“Ama bu, deniz suyu hocam.”
“Evet, deniz suyu.”
Gençler, içlerinden;
“Deniz suyu tuzludur, nasıl içeceğiz?” diye düşünmeye başladılar?!
Mübârek zât;
“Tuzlu değil, tatlı su” buyurdu.
Gençler iyice şaşırdılar!
“Tatlı mı efendim?”
“Evet tatlı. İsterseniz bir için.
Çok beğeneceksiniz.”
Gençler;
“Başüstüne” dediler.
Ve o suyu içtiler.
Tatlı ve lezzetli bir su idi.
Öyle ki; aratmıyordu menbâ sularını.
Büyük velî sordu onlara:
“Şaşırdınız mı çocuklar?”
“Hem de çok hocam.”
Büyük zât;
“Hiç şaşırmayın. Çünkü bu işi yapan Cenâb-ı Hak’tır. O, her şeye kâdirdir. Toprağı altın yapar, tuzlu suyu tatlı. Ona göre güçlük yoktur” buyurdu.