Ebu Hureyre (radıyallahü anh) anlatır: “Cebrail aleyhisselam Resulullah’a geldi.
Vahiy getirmişti.
Bir müddet geçti.
Efendimiz, Hazret-i Ebu Bekir’i uzaktan görünce ‘Yâ Cebrail! Siz melekler göklerde Ebu Bekir’i bilir misiniz?’ diye sordu.
Hazret-i Cibril:
‘Evet yâ Resulallah! Seni Peygamber gönderen Allahü teâlâya yemin ederim ki Ebu Bekir gökte, yerdekinden daha çok meşhurdur’ dedi.
Resûl-i Ekrem:
‘Yâ Cebrail! Ebu Bekir, göklerde hangi ismiyle meşhurdur?’ diye sordu.
O cevaben:
‘Onun göklerdeki adı Halim’dir’ diye arz etti.”
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), halife iken bir gece tebdil-i kıyafetle şehirde dolaşırken bir evden kadın sesi işitti.
Kulak verip dinledi.
Bir kadın “Erim harbe gitti, biz burada aç susuz kaldık. Halife bunu biliyor mu?” diyordu.
Bunu duydu.
Yüreği sızladı.
Evine döndü. Bir çuval unu sırtladı. Ve gelip çaldı o evin kapısını. Kadın çıktı:
“Kimi aradınız?”
Hazret-i Ömer çuvalı indirip “Bunu al bacım, bir ihtiyacın olursa doğruca bana gel!” dedi ve dönüp gitti.
Kadın seslendi:
“Sen kimsin?”
O ağlayarak “Halife Ömer’im” dedi. (“Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn” kitabından alınmıştır.)