Ebü’l-Abbâs el-Gamrî

Ebü’l-Abbâs el-Gamrî hazretleri, Mısır evliyasındandır. Daha çok Kâhire’de ikâmet ederdi. 1499 (H.905) senesinde orada vefât etti.
Bu mübarek zat, sohbetlerinde buyurdu ki:
Namazda huşû, namaz kılanın kurtuluşunun alâmetidir. Nitekim Allahü teâlâ, Mü’minûn sûresi başında; “Muhakkak ki, müminler kurtuluşa erdiler. O müminler ki, namazlarında huşû (tevâzu ve korku) sâhipleridir” buyurmaktadır. Peygamber efendimiz de buyurdu ki: “Bir Müslüman doğru olarak ve huşû ile iki rekat namaz kılınca, geçmiş günahları affolur.” Yâni, Allahü teâlâ onun küçük günahlarının hepsini affeder. Huşûu terk etmek ise, münâfıklık alâmetidir ve kalbin harâb olmasıdır…
Bir mümin, namazını güzel kılar, rükû ve secdelerini tamam yaparsa, namaz sevinir ve nûrlu olur. Melekler, o namazı göğe çıkarır. O namaz, namazı kılmış olana, iyi duâ eder ve sen beni kusurlu olmaktan koruduğun gibi, Allahü teâlâ da, seni muhâfaza etsin, der. Namaz güzel kılınmazsa, siyah olur. Melekler o namazdan iğrenir. Göğe götürmezler. O namaz, kılmış olana, fenâ duâ eder. “Sen beni zâyi eylediğin, kötü hâle soktuğun gibi, Allahü teâlâ da seni zâyi eylesin” der. O halde, namazları tamam kılmaya çalışmalı, tâdîl-i erkânı yapmalı, rükûu, secdeleri, kavmeyi yâni rükûdan kalkıp dikilmeyi ve celseyi yâni iki secde arasında oturmayı iyi yapmalıdır…
“Ubûdiyyet (kulluk) nedir?” diye sordular. O; “Malı bırakıp emrolunan husûsa sımsıkı sarılmakdır. Hak aramak yerine vazîfeye koşmaktır.” buyurdu.
“Öyleyse kerem nedir?” diye sordular. O; “Dünyâyı ona muhtac olanlara bırakıp, Allahü teâlâya kulluğa yönelmektir.” buyurdu.

“KİME CİMRİ DERLER?”
“Cimri kime derler?” diye sordular. O; “İhtiyaç ânında başkasını düşünmeyene” buyurdu.
“Dünyâ ve âhiret işlerinde kardeşlerini kendisinden önde tutana ne denir?” denildi. O; “Îsâr sâhibi denir” buyurdu.
Ona; “Bid’at nedir?” dediler. Şu karşılığı verdi: “İlâhî hükümleri çiğnemek, sünneti küçümsemek, şahsî istek ve düşüncelere tâbi olarak Kur’ân-ı kerîm ve sünnete uymayı terk etmektir.”
Ebü’l-Abbâs el-Gamrî, vefatına yakın günlerde, bir sohbetinde; “Zamânın fesâda varmasına şu üç topluluğun hareketi sebeb oldu: 1. İrfân sâhibi olduklarını iddiâ edenlerin günah işlemesi. 2. Muhabbet ehli olduklarını söyleyenlerin hıyâneti. 3. Allah yolunda olduklarını söyleyenlerin yalanı” buyurdu.