Irak’ta yetişen Abdülkahir Sühreverdi hazretlerinin bir sevdiği şöyle anlatıyor:
Bir gün Abdülkahir Sühreverdi hazretleriyle çarşıda dolaşıyorduk.
Bir kasap dükkânının önünden geçiyorduk.
O, birden durdu.
Ben de durdum.
Bana, dükkândaki bir eti göstererek “Şu et bana ‘ben leşim’ diyor” buyurdu.
Kasap da duydu bunu.
Ve üzüntüden bayıldı!
Ayılınca, bize;
“Evet, o et gerçekten leşti’ dedi.
Yani “Besmelesiz” kesilmişti.
Sonra bu zata;
“Tövbe ediyorum ve bir daha böyle bir şey yapmayacağıma söz veriyorum” dedi.
● ● ●
Abdülkahir Sühreverdi hazretlerinin yeğeni, Şihabüddin Ömer-i Sühreverdi şöyle anlatıyor:
Bir gün amcamın yanına biri geldi.
Bir de buzağı getirmişti.
Onu bir ağaca bağlayıp;
“Efendim, kabul ederseniz bu hayvanı size nezretmiştim” dedi.
Amcam buzağıya baktı.
“İyi ama bize nezrettiğin, bu hayvan değil” buyurdu.
Adam şaşırdı!
Amcama bakıyordu.
O ara bir kişi geldi.
Onun da yanında bir buzağı vardı.
Amcama dönüp;
“Efendim, bir karışıklık oldu, size nezredilen buzağı, o değil, işte budur” dedi.
Onu bırakıp, öbürünü alıp gitti…