Tâbiîn devrinin mücâhid velîlerinden Amr bin Utbe hazretleri bâzı geceler atına binip kabristana giderdi.
Mevtâlara okurdu.
Sonra ayağa kalkıp;
“Ey kabirdekiler! Amel defterleri dürüldü. Yapılan işler Allahü teâlâya arz edildi” diye seslenir, sabaha kadar gözyaşı dökerdi.
Bâzan çöle çıkardı.
Ve namaz kılardı.
O namaza durunca, bir “bulut” Onu gölgeler, “vahşî hayvanlar” etrâfında dolaşır, zarar vermezlerdi.
ARSLANDAN KORKMADIN MI?
Bir gazâya çıkmıştı. Bir nöbet esnâsında namaza durdu. Bu sırada bir arslan kükremesi işitildi.
Herkes telâşa kapıldı.
Kimi sağa kaçtı.
Kimi sola koştu.
Amr bin Utbe hazretleri, kendinden geçmiş bir vaziyette namazına devâm etti. Koca arslan, Onun etrâfında dolaştı durdu.
Bir şey yapmadı.
Yanına gelip oturdu.
Arkadaşları Ona;
“Arslandan korkmadın mı?” dediler. “Allahü teâlâdan başka bir şeyden korkmaktan, O’na karşı hayâ ederim” buyurdu.
ŞEHİT OLDU
Amr bin Utbe hazretleri, katıldığı bir gazâda beyaz bir elbise giydi ve; “Kanımın bunun üzerine akmasını istiyorum” dedi.
Ve kılıcını aldı.
Düşmana daldı.
Şiddetli çarpıştı.
Bir ara kâfirlerin attığı iri bir taş ile yaralanıp şehîd oldu. O yere, üzerindeki kana bulanmış elbise ile defnedildi.