Horasan evliyâlarından Sehl bin Abdullah-ı Tüsterî hazretlerine, annesinden çok mal kaldı.
Hepsini fakirlere dağıttı.
Kimde ne alacağı varsa onlara bağışlayıp hakkını helâl etti.
Sonra da Kâbe-i şerîfi tavaf için yollara düştü…
Kendi kendine;
“Ey nefsim! Dünyayla işin kalmadı. Sana, bundan sonra âhiret lâzım. Sakın dünyalık bir şey isteme benden. Hem istesen de vermeyeceğim” dedi.
Sonra Kûfe’ye vardı.
Canı “balık ekmek” istedi.
Ama yapmadı nefsinin bu arzusunu.
Az ileride bir un değirmeni ve etrâfında dönen bir “dolap beygiri”ni gördü. Değirmenciye yanaştı.
Ve kendisine;
“Amca, şu dönen beygir için ne ücret ödüyorsun?” dedi.
Değirmenci de;
“İki dirhem” dedi.
Bu cevâbı alınca;
“Ben bir dirheme yaparım” dedi değirmenciye.
Adam sevinip;
“Pekâlâ yap!” dedi.
Çok sevindi.
Geçti atın yerine.
Ve akşama kadar su çekti değirmene.
Akşamleyin bir dirhem ücretini alınca nefsinin istemiş olduğu o “balık ekmek”ten aldı.
Âfiyetle yedi. Sonra nefsine;
“Bak ey nefsim! İstediğin oldu. Sen de Hak teâlâya ibâdet yapacaksın. Sakın benden günah bir şey isteme. Zîra murâdına kavuşamazsın” dedi…