Fevzi Dede, “rahmetullahi aleyh”, Balıkesir erenlerindendir…
Kalp gözü açık bir veliydi.
O devirde bir kişi vardı ki, bu zâtın büyüklüğüne inanmıyordu.
Kendi kendine;
“Bu zât için evliyâ bir zât diyorlar. Gidip bir bakayım, doğru mu?” diye düşündü.
Aklı sıra imtihan edecekti bu Allah dostunu.
Ama nasıl?
Düşündü taşındı.
Ve bir yol buldu.
Helâlden kazandığı “beş altın” ile, haramdan elde ettiği “beş altın”ı alıp, gitti dergâha.
Ve içinden;
“Bakalım haram altınları anlayacak mı?” diyordu.
Hoşbeşten sonra o on altını çıkardı.
Ve bu zâta uzatıp;
“Efendim, bu altınları size hediye etmek istiyorum, kabul ederseniz çok sevinirim” dedi.
Mübârek zât bir baktı.
Helâl olan beşini aldı.
Ve “Bunları kabul ettim. Öbürlerini alabilirsin” buyurdu.
Adam hayret içindeydi!
Sordu hemen:
“Niçin o beşini ayırdınız?
Büyük zât;
“Çünkü o altınlardan ‘haram kokusu’ geliyor. Onları aldığın yere geri ver!” buyurdu.
Evet… Durum anlaşılmıştı.
Çok sevdi bu veliyi.
Eğilip öptü elini bu Allah dostunun.
Ve “talebesi” olmakla şereflendi…