Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), bir gece şehri dolaşıyordu ki bir evden konuşmalar duydu. Anne kız münakaşa ediyorlardı:
“Kızım, süte biraz su kat!”
“katmıyalım anne.”
“Kat diyorum sana!”
“Lütfen anneciğim ısrar etme!
“Bir ölçek kızım.”
“Anneciğim bunun azı da haramdır. Hem Halife Ömer ‘Sütlere su katmayın!’ demiyor mu?”
“Gece vakti halife bizi nerden görecek?”
“O görmezse Allah görüyor ya!”
Kadın sustu.
Israr etmeyip:
“Haklısın kızım” dedi.
***
Hazret-i Ömer bunları duydu, oradan eve geldi ve oğlunu çağırıp “Sana gayet takva ehli bir kız buldum, onunla evlenmek ister misin?” diye sordu.
Oğlu “Siz bilirsiniz” dedi.
***
Nihayet sabah oldu. Doğruca o eve gidip kapıyı çaldı. Kadın, Halifeyi gördü.
Çok korktu.
Ve içinden:
“Eyvah! Geceki konuşmalarımızı duyduysa yandım gitti” diye düşündü. Sonra da “Buyurun efendim” deyip Halifeyi içeri aldı.
***
Hazret-i Ömer “Ey hatun! Dün geceki konuşmalarınızı duydum. Kızının sözleri hoşuma gitti. Allah’ın emriyle, kızını oğluma istemeye geldim” buyurdu.
Kadın şaşırdı.
Heyecanlandı.
Sevinç içinde “Hayhay efendim, bizim için şereftir” dedi.
Düğünleri oldu ve evlendiler. İhlası sebebiyle kızın dünyası da mamur oldu, ahireti de. Ömer bin Abdülaziz, bu hanımın torunudur.