Evliyânın büyüklerinden Bâyezid-i Bistâmî hazretlerine, bir gün;
– Mürşidiniz kimdir efendim? diye sordular.
Büyük velî;
– Mürşidim bir kadındır, buyurdu.
Anlamayıp durakladılar.
Sonra hayret içerisinde;
– Anlamadık efendim, biraz izah eder misiniz? dediler.
Şöyle îzah etti:
– Ben, aşk-ı ilâhî ile kendimden geçmiş halde bir yolda yürüyordum ki, bir kadına rastladım. Sırtında “un çuvalı” vardı ve kan ter içerisinde zor götürüyordu.
Beni görünce;
– Az yardım eder misin? dedi.
Cevap olarak;
– İsterdim, ama benim de gücüm yetmez diyecektim ki, vazgeçtim. O ara kafes içinde bir arslan gözüme ilişti.
Yanımıza gelmesi için kalbimden duâ ettim.
Hayvan, kafesten çıkıp geldi.
Ben o çuvalı kadından alıp o arslanın sırtına yükledim ve;
– Haydi bacım, bu hayvan sana yardım etsin, dedim.
Dedim ama, böyle açık kerâmet gösterdiğim için pişman oldum.
Kadın geri geldiğinde;
– Arslan dediğimi yaptı mı? diye sordum.
Kadın cevaben;
– Evet yaptı, ama sen o hayvana zulmettin, dedi.
– Neden? deyince;
– Çünkü arslan yük hayvanı değildir. Yük taşıttırmakla ona zulmettin, dedi.
Düşününce hak verdim kadına.
– Doğru söylüyorsun, dedim.
Ve ağlayıp, çok istiğfâr ettim.
Affetmesi için Rabbime yalvardım.
İşte o günden sonra, bana;
– Senin hocan kim? dediklerinde, o kadını hatırlarım. Bana mühim bir şey öğretmişti çünkü…