Bağdat evliyâsından olan Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerine, bir gün biri gelerek;
“Efendim, nefsin yola gelmesi için kesin bir yol, kesin bir ilâç nedir?” diye sordu.
Büyük zât;
“Bunun kesin ilâcı, hiçbir isteğini yapmamak, ne derse tersini yapmaktır. Çünkü nefis ahmak olup, her arzusu kendi aleyhinedir, hattâ nefis, bir canavardır, aslâ doymaz” buyurdu.
Bu cevap hoşuna gitti adamın.
Teşekkür edip ayrıldı.
Yolda kendi kendine;
“İşte ey ahmak nefsim! Sen de duydun. Sana kaç defa söyledim de inanmadın. İşte bak, aynı cevabı verdi bu büyük velî de. Bizzat ondan işitmen için getirdim seni buraya!” diye söyleniyordu.
● ● ●
Bir gün de biri gelip;
“Bu devirde arkadaşlık yok, güzel ilişkiler kalmadı” diye dert yandı bu mübârek zâta.
Büyük velî;
“Kardeşim! Derdini paylaşacak arkadaş ararsan, tabii bulamazsın. Ama sıkıntısını gidermek istediğin, derdini dinleyip teselli edeceğin bir arkadaş arıyorsan, böylesi çoktur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bu zâta; “En büyük mutluluk nedir?” diye sordular.
Cevabında;
“İnsanları sevindirmektir, ama bir şartla. Unutacaksınız, ufak bir karşılık beklerseniz, o, ticâret olur ki, hiç kıymeti olmaz” buyurdu.