Ebu Zer-i Gıfari (radıyallahü anh) rivayet eder:
“Resul aleyhisselâm, bir gün hanesinden çıktı.
Ve yürümeye başladı.
Ben ardınca gittim.
Bir mahale geldiler.
Ben yanına vardım.
Selâm verip oturdum.
Beni görüp ‘Niçin geldin yâ Eba Zer?’ buyurdular.
Ben sükût ettim.
O anda Ebu Bekir geldi.
Ve Resulullah’ın sağ yanına oturdu.
Sonra Ömer geldi.
Ve Ebu Bekir’in sağ tarafına oturdu. Sonra Osman geldi ve Ömer’in sağ tarafında oturdu. Sonra Ali geldi ve Osman’ın sağ yanında oturdu.
Efendimiz, yerden yedi taş alıp mübarek avuçlarında tuttular.
O taşlar tesbih etmeye başladı.
Sesleri, arı sesi gibiydi.
Sonra onları yere koydu.
Sesleri kesildi.
Taşları yerden aldı.
Ebu Bekir’in eline verdi.
Taşlar tesbihe başladı.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.
Sonra onları aldı.
Ve Ömer’e verdi.
Yine tesbih ettiler.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.
Bu defa Osman’a verdi.
Taşlar tesbih ettiler.
O da yere koydu.
Sesleri kesiliverdi.
En son Ali’ye verdi.
Taşlar yine tesbih etti.
O da yere koydu.
Sesleri kesildi.”