Horasan’da yetişen ve kabr-i şerîfi Basra civarında bulunan büyük velîlerden Ebû Türâb Nahşebî hazretlerinin komşusu olan günahkâr genç, hâlisen tövbe edip rûhunu teslim etmişti.
Bu zât anlatıyor:
O gençten ayrıldım. O gece, Resûlullah Efendimizi gördüm rüyâda.
Bana bakıp;
“Yâ Ebâ Türâb! Senin komşun olan günahkâr genç bu gece vefat etti… Allahü teâlâ onun tövbesini kabul etti. Derecesini yüceltip beni onun ziyâretine gönderdi. Yarın sen de git, o gencin cenâze hizmetlerinde bulun!” buyurdu.
O anda uyandım.
Tam namaz vaktiydi. O ara küçük kızımın hüngür hüngür ağladığını gördüm! Sordum ki:
“Kızım niçin ağlıyorsun?”
Dedi ki:
“Babacığım, hani bir genç vardı ya, senin yanında tövbe etmişti. O, bu gece vefat etmiş, rüyâda bana (Kim onun cenâzesinde bulunursa her duâsı kabul olur) diye bildirdiler. Ne olur babacığım, izin ver, ben de onun cenâzesinde bulunayım.”
“Peki kızım” dedim.
Birlikte câmiye gittik.
Çok yaşlı bir kadın, bastonuna dayanmış “iki büklüm” hâlde câmiye doğru gidiyordu…
O da görmüş bu rüyâyı.
Meğer herkes görmüş.
Namazına akın akın insanlar geldi.
Öyle kalabalık oldu ki; iğne atsan, yere düşmezdi sanki…