Füdale bin Amr adında biri vardı ki iman etmeden önce kin besliyordu Efendimize.
Tek gayesi vardı.
Onu öldürmek!
Kılıcını eteğinin altına gizleyip peşinde dolaşıyor ve ıssız yerleri kolluyordu hep.
Bir gün erken saatte Efendimiz Kâbe-i şerifi tavaf yapıyordu.
Füdale Onu gördü.
Çok sevinip içinden:
“Tam fırsat!” dedi.
Ve arkasından gizlice yaklaştı. Birkaç adım kalmıştı ki Efendimiz birden geri döndüler.
Ve sordular:
“Sen Füdale misin?”
“Evet” dedi.
“Doğru söyle, ne yapmak istiyordun şimdi?”
Füdale şaşırdı.
Gerçeği söyleyemedi.
“Hiçbir şey” deyiverdi.
Efendimiz tatlı tatlı gülümseyip “Vazgeç bu işten. Muvaffak olamazsın!” buyurdular.
Ve hidayeti için dua ettiler.
O anda Füdale’nin kalbi değişti.
Efendimizi sevdi.
İmanla şereflendi.
Ve “Hazret-i Füdale” oldu.
? ? ?
Bir müşrik de bu işe kalkışmıştı.
Gizli gizli Onu takip ediyordu.
Ve bir gün tenhada buldu Efendimizi.
Arkasından sessizce yaklaştı.
Tam üstüne atılacaktı ki birden karardı ortalık.
Zifirî karanlık oldu her yer.
Aslında karanlık filan yoktu.
Günlük güneşlikti.
Ama o, görmüyordu.
Zira “kör” olmuştu…