Bağdat evliyasından Ali bin Muvaffak hazretlerine, bir gün “felçli” ve “kötürüm” bir kimseyi getirip “Efendim, bir dua edin de şifa bulsun” diye rica ettiler.
On senedir felçliydi.
Arabayla getirmişlerdi.
Mübarek zat elini kaldırdı.
Ve hastanın omuzuna koyup “Kalk, niçin arabada oturuyorsun?” buyurdu.
Adam şaka sandı bu sözü.
Lâkin ciddiydi mübarek.
Elinden tutup;
“Haydi, kalksana!..” dedi bir daha.
Adam fırlayıp kalktı ayağa.
Kendi de şaşırmıştı!..
Yanındakiler de.
Turp gibi olmuştu.
Yürüyerek döndü evine.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine;
“Ölüm acısı çok şiddetlidir” buyurdu.
“Nasıl meselâ efendim?” dediklerinde;
“Sanki bir diken dalını bir kişinin içine koymuşlar, kuvvetli bir kimse onu çekiyor. Kestiğini kesiyor, kalan kalıyor gibi olur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri;
“Efendim, dertlerden, sıkıntılardan kurtulamıyoruz, bize ne tavsiye edersiniz?” dediler.
Büyük zat cevaben;
“Dua eder, yalvarırsanız hiç gam kalmaz. Dua etmemek, kederlerin en büyüğüdür. Allahü teâlâ, dua edenleri sever. Ayrıca dertleri, belâları, nimet bilmelidir” buyurdu.