Kâfirlerden bir “zalim”, bir grup askeriyle Hindistan evliyasından Alaüddîn Sabir hazretlerinin dergâhını yıkmaya geldi bir gün.
Zira bilmiyordu bu zatın büyüklüğünü.
Emretti askerlerine;
“Çabuk yıkın şurayı!”
O anda askerlerin gözleri “kör” oldu.
Hemen anladı hatasını…
Vazgeçti yıkma fikrinden.
Ve gelip özür diledi Hakk’ın “bu veli”sinden.
O affedince açıldı askerlerin gözleri.
Ve toptan “talebesi” oldular bu büyük velinin.
● ● ●
Bu zat, bir sohbetinde; “Kardeşlerim! Beş şeyi yapmayan kimse, beş şeyden mahrum olur” buyurdu.
Dinleyenler sordu:
“Onlar nedir efendim?”
Cevabında;
“Malının zekâtını vermeyen, malının hayrını göremez. Uşrunu vermeyenin tarlasında bereket kalmaz. Sadaka vermeyenin vücudunda sıhhat kalmaz. Dua etmeyen, arzusuna kavuşamaz. Namaz vakti olunca kılmak istemeyen kimse de son nefeste kelime-i şehadet getiremez” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; “Efendim, Allahü teâlânın en çok sevdiği ibâdet nedir?” diye sordular.
Cevabında;
“Allahü teâlânın en sevdiği ibadet, Müslümanların birbirini sevmesidir ki, bu haslet, imânın da şartıdır zaten” buyurdu.