Efendimiz, bir gün Eshab-ı Kiram’ına karşı “Her Peygamber, bir Eshabiyle övünür. Ben de Eshabımdan Osman bin Affan ile övünüyorum” buyurdular.
Bir gün de:
“Melekler benimle övündükleri gibi, ben de, Eshabımdan Osman bin Affan ile övünürüm” buyurdular.
? ? ?
Bir savaşta İslam askerinin yiyeceği bitmiş, gaziler ümitsizliğe düşmüşlerdi. Efendimiz, Eshab’ın üzüldüğünü gördü.
Kendi de üzüldü.
Sahabilere:
“Üzülmeyin, rahat olun. Cenab-ı Hakk gün batmadan size rızık gönderir” buyurdu.
Hazret-i Osman bunu işitti.
İçinden “İnşallah” dedi.
Kendi kendine:
“Resulullah boş konuşmaz. O bir şey buyurduysa, muhakkak yerine gelir. Bu hayırlı işe ben vesile olayım” dedi.
Sonra düştü yollara.
Çok yerler dolaştı.
Nihayet buldu.
Ve on dört yük yiyecekle döndü. Gün batmadan istediği olmuştu. Erzak yüklü deveyi, sürdü gaza yerine.
Efendimiz gördü.
Ve ona sordular:
“Yâ Osman! Bunlar nedir?”
Arz etti ki:
“Osman’dan hediyedir.”
Memnun oldular.
Ve ellerini açarak:
“Yâ İlahî! Osman’a çok ecir ver” diye dua buyurdular. (“Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn” kitabından alınmıştır.)