Hindistan evliyasından Alaüddin-i Sabir hazretlerinin babası, Şah Abdürrahim adında sâlih bir Müslümandı.
Bir gün hastalandı.
Ve gittikçe de arttı…
Midesine kuvvetli bir “ağrı” girmiş, ev halkı endişeye kapılmıştı bu yüzden!
Komşular öğrendiler.
Ve ziyaretine geldiler.
Onun “çok hasta” olduğunu görünce, teselli eylediler.
Alaaddin küçüktü.
Henüz beş yaşındaydı…
Gelenler ona bakıp; “Alaaddin, senin duan kabul olur. Haydi bir dua et de, Hakk teâlâ babana şifa ihsan eylesin” dediler.
Alaaddin, başını olumsuzca yukarı kaldırıp “Şimdi dua etmenin faydası olmaz” dedi.
Hayretle birbirlerine bakıştılar!
Ve merakla sordular:
“Neden Alaaddin?”
“Çünkü çok geç. Resulullah Efendimizi görüyorum. Cennette babamı bekliyorlar. Melekler de ellerinde cennet elbiseleriyle babamı götürmeye geliyorlar” dedi.
O anda babası “Allah” dedi.
Ve ruhunu teslim etti…
● ● ●
Bir genç, nasîhat istedi bu zattan.
Cevaben buyurdu ki:
“Müminleri sevindir.”
Genç adam;
“Bu iş çok mu sevaptır efendim?” dediğinde;
“Evet, Peygamberimiz; ‘Allahü teâlânın, farzlardan sonra en çok sevdiği iş, bir mümini sevindirmektir’ buyuruyor” diye cevap verdi.