Evliyânın büyüklerinden Ahmed Yekdest Cüryânî hazretleri “rahmetullahi aleyh” Muhammed Ma’sûm Fârûkî hazretlerinin yetiştirdiği yedi bin mürşid-i kâmilden biridir.
Cüryânlıdır.
Ve tüccardı.
Bir defa Cüryan’dan ticâret için Hindistan’a gidiyordu. Yolda iken çoluk-çocuğunun tâûn hastalığından vefât ettiklerini haber aldı.
Üzüldü, ağladı.
Ciğerleri yandı.
Bu acı haberin etkisinde iken bu defâ da eşkıyâlar kervana baskın yapıp, kervandakilerin bütün mallarını aldılar. Ahmed Cüryânî’nin de mallarını aldılar.
Ve elini kestiler.
Bir tek eli kaldı.
Bu, lakabı oldu. Kendisine bu sebeple “Yekdest”, yâni “tek elli” denildi. Ahmed Cüryânî bütün bu sıkıntılara rağmen Rabbini zikrediyor ve sabrediyordu. Kervandakiler Onun hâlini görüyordu.
İnanamıyorlardı.
Şaşırıyorlardı.
Ve kendisine;
“Çocukların öldü. Malın gitti. Kolun kesildi. Yine sesin çıkmıyor!” dediklerinde; “Bunlar Allahın takdîriyle oldu. Katlanmaktan başka çâre yok” buyurdu.
Bir gece duâ etti.
Sonra yattı.
Rüyâda Ona; “Ey Ahmed! Serhend’e git!” denildi. Bu mânevî işâret üzerine Hindistan’ın Serhend şehrine geldi. Orada Muhammed Ma’sûm hazretlerini tanıdı.
Onun talebesi oldu.
Hizmetle şereflendi.
İltifâtlarına kavuştu. Sohbetlerinin bereketiyle kemâle gelip insanlara doğru yolu göstermek üzere Mekke’ye gönderildi. Otuz dokuz sene halkı irşâd edip, orada vefât etti.