(Dünden devam)
Oğlunu uyuyor zannetti.
Uyandırmaya kıyamadı.
Çocuk kendine geldiğinde, babası baş ucundaydı.
Sordu babası:
“Oğlum, ne bu hâlin?”
“Ben âşık oldum baba.”
“Âşık mı oldun, kime?”
“Son Peygamber Muhammed aleyhisselama.”
? ? ?
Adam beyninden vurulmuşa döndü. Şiddetle dövüp hapsetti onu bir hücreye.
Habbab el açıp:
“Yâ Rabbî! Beni Habibine kavuştur” diye yalvardı.
O an bir ses duydu.
Gaipten geliyordu.
“Onu görmek istiyorsan, şu yöne doğru yürü” diyordu.
Habbab sevindi.
Çıktı hücreden.
O yöne doğru yürümeye başladı.
Sanki kuvvetli bir mıknatıs, onu Resulullah Efendimize doğru çekiyordu.
Nihayet Medine’ye vardı.
Bir evin eşiğine çöktü.
Yorulmuştu.
? ? ?
Ev sahibi çıktı kapıya.
Ve sordu hemen:
“Sen kimsin evladım?”
“Adım Habbab. Allah’ın Habibini arıyorum” dedi.
O da tuttu kolundan.
Resulullah’a götürdü.
Böylece âşık maşukuna kavuştu.
Habbab, sevincinden ağlıyordu.
Sonra olan oldu.
Kelime-i şehadeti söyledi.
İmanla şereflendi.
(radıyallahü anh)