Hindistan’da yaşayan Ferîdüddîn Genc-i Şeker hazretlerinin kabr-i şerîfi Mültan’dadır.
Bu zât acıkınca, ağzına küçük “taşlar” alırdı. O taşlar, hikmet-i ilâhîyle tatlı “şeker” olurlardı.
Hem de çok lezzetli.
Hocası da “Bizim Ferîd, şeker hazînesidir” buyururdu.
● ● ●
Bu zâtın zamanında bir tüccar “şeker” yüklü bir kervanı Delhi’ye götürüyordu ki bu zât onu görüp sordu:
“Çuvallarda ne var?”
“Tuz var” dedi.
Güya alaya almıştı bu velîyi.
Büyük zât ona;
“Mâdem tuz var diyorsun, öyleyse ‘tuz’ olsunlar” buyurdu.
Tüccar bunu işitti.
Ve yürüyüp gitti.
Delhi şehrine gidip de çuvalları açınca gördü ki “tuz”la dolu içleri.
Şaşırıp kaldı tabii!
Ve yoldaki hâdiseyi hâtırladı.
Hatâsını anlamıştı…
Oradan döndü geri.
Ve buldu büyük velîyi.
“Efendim, kusûruma bakmayın, size karşı edepsizlik edip, çuvallarda ‘şeker’ varken ‘tuz var’ dedim, size yalan söyledim” dedi.
Mübârek sordu:
“Şeker mi vardı çuvallarda?”
“Evet efendim, şeker vardı.”
“Pekâlâ, mademki ‘şeker vardı’ diyorsun, öyleyse ‘şeker’ olsunlar” buyurdu.
Adam gelip merakla açtı.
Bir de ne görsün?!
Bütün tuzlar “şeker” olmuştu…