Hazret-i Ömer radıyallahü anh halîfe iken kurt koyunu yemezdi. Ama O dünyadan göçünce, kurtlar koyunlara saldırır oldular.
Enteresandır.
Şöyle anlatılır:
Bir çoban, iki arkadaşıyla sürüsünün önünde oturuyordu ki, âniden bir kurt gelip, saldırdı koyunlara.
O bunu görünce;
“Vâh Ömer!” dedi.
Ve başladı ağlamaya. Arkadaşları; “Ne oldu, niye ağlıyorsun?” dediklerinde; “Halife Ömer vefât etti” dedi.
Öbürleri sordu:
“Nasıl bildin?”
“Görmediniz mi, kurt nasıl da saldırdı koyunlara.” Onlar; “Evet biz de gördük” dediler. “O sağ olsaydı saldırabilir miydi?”
Birbirlerine bakıp;
“Kat’iyyen” dediler.
“Değil saldırmak, bakmaya bile cesâret edemezdi. Senelerdir çobanlık yapıyorum. Böyle bir hâdiseye hiç şahit olmadım” dedi.
Öbürleri yine;
“Doğru” dediler.
Çok geçmeden hazret-i Ömer’in radıyallahü anh vefât haberi ulaştı o köye. Aynı gün vefât etmişti. Hattâ aynı sâatte.
KIYÂMET Mİ KOPACAK?
Hazret-i Ömer radıyallahü anh vefât ettiği gün, zifirî bir karanlık kaplamıştı dünyayı. Çocuklar korku ile annelerine koşarlardı. Bir çocuk da koştu annesine:
“Anneciğim, anneciğim!”
“Ne var yavrum?”
“Gök karardı, kıyâmet mi kopacak?” “Hayır yavrum. Kıyâmete daha var.” “Peki gökyüzü niye kararıp simsiyâh oldu?”
Kadın düşündü.
Ve titrek sesiyle;
“Halîfe Ömer vefât etti evlâdım. Gökyüzü belki de onun için kararmıştır” dedi…