“Aboneliği sadece gazetede çalışanlar yapar zannediyordum. Şimdi konu açıldıkça gazetemden bahsediyorum.” Uzaktan akrabamız olan Meliha Yenge yaşadığı zor hastalığı atlatamamış iyice bitkin düşmüştü. Onu tanıyan, ara sıra ziyaretine giden Gülseren Teyze’ye telefon açıp vefatı beklenen hastaların yanında yapılması ve yapılmaması gereken durumlardan bahsetmiştim. “Siz oradayken vakit girerse namaz kılıp dua ederken biraz sesli kelime-i şehadet getirin ki duyar ve belki o da getirir” diye eklemiştim. Gülseren Teyze 60’lı yaşlardaydı. Bana “sen benim yarı yaşımdasın, hiç duymadığım şeyleri senden öğrendim, bunları sen nereden biliyorsun?” demişti. Sahi nereden biliyordum? Düşündüm. Uzun yıllar “Tam İlmihal Saadet-i Ebediyye” kitabını okuduğumu ve Türkiye gazetesinin “Bizim Sayfa”sında bu bilgilerin düzenli olarak yazıldığını söyledim. Telefon konuşmamızın üzerinden birkaç ay geçmişti. Bir gün Gülseren Teyze’ye misafir olduk. Meliha Yenge ise birkaç hafta önce vefat etmişti. Elhamdülillah hasta yatağında bolca salevat getirmiş. Bunu duyunca sevindim. Çay içerken ona İslam âlimlerinden bahsedip birkaç menkıbe anlattım. Dinledikçe duygulanıyordu. Tam İlmihal’in yazarı büyük İslam âlimi Hüseyin Hilmi efendiden ve bu eseri yıllarca nasıl uğraşıp yazdığından bahsettim… Konu gazetemize geldi. Türkiye gazetesini Enver Ören Ağabeyin kurduğunu söylediğimde; “Aa ben onu çok severim, çünkü hep gülümserdi” dedi. “Geceleri ağlayıp gündüzleri gülen abimiz” dedim içimden… Oraya misafirliğe gitmiştim yanımda gazetem yoktu. Yakınlarda bir markette var mı dedim ama bulamadım. Gazetemizi görmeden bile tanıttıkça “Bizim Sayfa”ya ilgisi ve merakı artmıştı. Onu abone etmeyi o an nasılsa düşünememiştim… Eve geldik. Sonra ona abonelik hediye edebileceğim hatırıma geldi. 15-20 gün sonra Ramazan-ı şerif vesilesiyle bir aylık abone ettim. Birkaç gün okudular. Daha sonra bir telefon geldi. Gülseren Teyze ağlamaklıydı: “Apartmandan gazetemizi birisi almış bana ulaşmadı.” Çok üzülmüştü ama neyse ki bir daha böyle bir durum yaşanmamıştı. Bu bir aylık abonelikten sonra kendileri devam ettiler. Yaklaşık 2 yıldır ailece okuyor, bana da teşekkür ediyorlar. Bu teyze, benim vesile olduğum ilk abonemdi. Daha önce yakınlarımı abone etmek gibi bir çalışmam olmamıştı. Aboneliği sadece gazetede çalışanlar yapar zannediyordum. Şimdi yakın çevremde konu açıldıkça gazetemden bahsediyorum. Rumuz: “Bahar-Güz”