Yanımda kocam olduğu hâlde!..

Yanımda kocam olduğu hâlde!..



Küçük kızın “bir şey oldu mu canım?” diyerek kolundan tutup kalkmasına yardımcı oldum…
 

O hafta sonunda kocamla birlikte, şöyle bir bakmak için Avrupa yakasında bulunan mobilya mağazalarına gitmiştik. Sıra sıra mobilya mağazaları bulunan koskoca bir merkezdi… Yanımda kocam olduğu hâlde bir sokaktaki bir mağazanın vitrininden içerideki mobilyalara göz attık, bir sonraki mağazaya doğru aheste adımlarla ilerliyorduk… Önümüzde de biri beş altı yaşlarında biri sekiz dokuz yaşlarında iki çocuk vardı. Onlar da güle oynaya oralarda oyalanıyordu.

Derken çocuklardan küçük olan, ayağı mı kaydı, dengesiz bir yere mi denk geldi, nasıl olduysa “pat” diye beton zemine sırtüstü düştü. Düşmesiyle birlikte çocukça bir ağlayış başlattı. Ben de hemen bu tarafında olduğum için yardım etmek amacıyla yanına gittim.

“Bir şey oldu mu canım? İyi misin?” diyerek kolundan tutup kalkmasını sağladım. O ara arkamızdan bir kadın sesi duyuldu:

“Hey ne oluyor orda!”

Bu öyle bir seslenmeydi ki, eğer birileri çocuğuna kötülük yapıyorsa onlara müdahale etmek ister gibi bir bağırıştı. Geri döndüm. Gülümseyen bir çehre ile:

“Annesi misiniz? Çocuk dengesini kaybetti düştü de, kalkmasına yardımcı oldum” dedim.

Allahtan çocuk da kız çocuğuydu, ben de anneydim. Eşim de zaten yanı başımdaydı. Kadın gözleri yuvalarından fırlamış hâlde, bir eşime baktı; eşim eli cebinde kenarda duruyordu. Bir bana baktı, kendisine gülümsüyordum.

Niyetimizin yardım etmek mi, yoksa bir başka amaç mı olduğunu anlamak ister gibi baktığı için hiçbir şey söylemeden çocuğunun elinden tuttuğu gibi yanımızdan uzaklaştı…

Normal bir durumda o anne “çok sağ olun, iyi ki yardım ettiniz” derdi. Ben böyle bir teşekkür beklediğim için söylemiyorum. Annenin normal bir insani davranış olan bu teşekkürü söylemeyi bile akıl edemeyecek derecede korktuğunu belirtmek için söylüyorum.

Orada anladım ki, istismarcılar, art niyetliler, hırsızlar, haydutlar teröristler… İnsanların yüreklerine öyle korkular saldılar ki onların birbirine olan insani duygularını unutturdular… O kadar istismar ettiler ki, artık hiç kimsenin hiç kimseye güveni kalmadı. Kimse kimseye yardım edemez hâle geldi. Yardım eden de şüpheli gözlerle incelenir oldu… Yere düşen çocuğuna hemen yanı başında olduğumuz için yardım eden bize, korku dolu gözlerle bakan ve çocuğunun kolundan tuttuğu gibi yanımızdan uzaklaşma gereği duyan o kadıncağızın hâline şaştım kaldım.

               Rumuz: “Hayretteyim”-İstanbul