Hazret-i Sevban (radıyallahü anh) köle idi. Resûl-i Ekrem kendisini satın alıp âzât ettiği vakit “Seni âzât ettim, ama gönlümüz beraberdir. Sen, bizim Ehl-i Beytimizden sayılıyorsun” buyurmuştu.
O, buna çok sevindi…
Ve hizmete devam etti.
Resûl-i Ekrem’e olan bu sevgisinden dolayı çok sıkıntılar çekti.
Bir gün bir Yahudi geldi.
Ve Resûl-i Ekrem’e;
“Yâ Muhammed!” diye hitap etti.
Hazret-i Sevban ona;
“Niçin yâ Resulallah demedin?” deyip onunla dövüştü.
Hatta yaralandı!
Hazret-i Sevban “Peygamberimizin mübarek ismini, hürmetsiz söylemeyi günah kabul ederim” derdi.
● ● ●
Hazret-i Sevban, bir gün Resûl-i Ekrem’in huzuruna geldi ve mübarek yüzüne bir süre baktı.
Resul aleyhisselâm;
“Yâ Sevban, nedir bu hâlin? Bir yerin mi ağrıyor?” diye sordu.
Hazret-i Sevban;
“Anam babam sana feda olsun yâ Resulallah! Şuna üzülürüm ki, ben öldüğümde cennete girsem bile sizin dereceniz pek yüksek olacağı için sohbetinizde bulunamayacağım. Bu endişe beni perişan ediyor!” dedi.
O, bu sözü söyledi.
İki âyet nazil oldu.
Âyetlerde mealen “Allahü teâlâya ve peygamberlere imân edenler, ahirette sevdikleriyle beraber olacaklardır” buyuruldu.
O, bunu duydu.
Sevincinden uçacak gibi oldu…