Hazret-i Osmân (radıyallahü anh) evinde, Hazret-i Rukayye (radıyallahü anhâ) ile oturmuştu. Bir câriye yiyecek getirdi.
Hazret-i Osmân ona baktı.
Hazret-i Rukayye gördü.
Gayretine dokundu.
Hâliyle üzüldü.
Hazret-i Osmân bunu sezdi.
Ve kendisine dönüp;
“Yâ Rukayye, ben o câriyenin yüzüne isteyerek bakmadım” dedi.
Ve yemîn de etti.
O da buna inanıp;
“Peki öyleyse” dedi.
Ve tesellî buldu.
Kalbi râhatladı.
Böylece barıştılar.
Hazret-i Osmân’ın gönlüne;
“Fahr-i âlem hazretlerinin kerîmesinin kalbi incindi. Buna ben sebep oldum. Bunun için keffâret vermem gerektir” diye geldi.
Yüz köle âzâd etti.
Resûlullahı bu derece sever, o hazretin hâtır-ı şerîfini bu mertebe gözetirdi.
ONU NASIL KATLEDERLER?
Bir gün Resûl-i ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) hazretlerinin yanında bir melek duruyordu.
O ara öteden biri geçti.
O, Hazret-i Osmân idi.
Melek Resûlullaha;
“Bu geçen kimdir?” diye sordu.
Resûl-i Ekrem;
“Osmân bin Affân’dır” buyurdu.
Melek bu ismi duydu.
Hemen ayağa kalkıp;
“Yâ Resûlallah! Bu zât’tan cümle melekler hayâ eder. Onun mertebesi Hak teâlâ katında çok yücedir. Böyle şânı yüce bir zâtı, kavmi ne cesâretle katlederler?” dedi.