Ebu Müslim Havlânî hazretlerinin bir hizmetçisi vardı ki, bu zatı sevmez, düşmanlık beslerdi. Nitekim bir gün öldürmek için yemeğine zehir kattı. Büyük veli onu yediği halde tesir etmedi.
Tekrar zehir kattı.
O veli bunu yedi.
Yine tesir etmedi.
Hizmetçi, birkaç defa teşebbüs ettiği halde zehirlenmediğini görünce pişman oldu. Huzuruna girip; “Efendim, nice kere sizi zehirlemek istedim, ama zehir size tesir etmedi” dedi.
Ve merakla sordu:
“Sebebi ne olabilir?”
Büyük veli cevaben; “Ben ne zaman bir şey yesem veya içsem, mutlaka Bismillâhirrahmânirrahîm derim. Belki de sebep budur” buyurdu.
KUŞ KONUŞUYOR
Bir kişi de şöyle anlatır: Gazada idik. Ebu Müslim hazretleri de bizimleydi. Komutanımız bir yere bir müfreze gönderdi. Ancak günler geçtiği halde birlik geri dönmedi.
Hepimiz merak ettik.
Niçin dönmemişlerdi?
Endişeye kapıldık.
Bu sırada Ebu Müslim Havlânî hazretlerinin mızrağının üzerine bir kuş kondu ve dile gelip; “Müfreze selamettedir. Zafer kazanılıp, ganimet alındı. Falan gün, falan saatte dönecekler” dedi.
Hepimiz işittik
Ve şahit olduk.
Ebu Müslim Havlânî hazretleri o kuşa “Sen kimsin?” diye sorunca; “Ben müminlerin kalplerinden üzüntüyü gideren bir kuşum” dedi.
Ebu Müslim;
“Memnun oldum” buyurdu.
Bunu komutana duyurdu.
O da rahatlamış oldu…