Hazret-i Mevlânâ, bir gün çok sevdiği talebesi Hüsâmeddîn Çelebi’nin bağına gider.
Oturup sohbet ederler.
Bağın yakınında bir dergâh vardır.
Mübârek, o dergâha bakar.
Ve Hüsameddîn’e sorar:
“Şu dergâhı görüyor musun?”
O cevap verir:
“Görüyorum hocam.”
“O dergâh senin olsa diyorum.”
Hüsameddîn şaşırır!
“Estağfirullah hocam. Başkasının yerinde gözüm yoktur” der.
Hazret-i Mevlânâ buyurur ki:
“Ama benim gönlümde var…”
Hüsameddîn Çelebi bu konuşmalardan bir şey anlamaz.
Sabahleyin bir vefat haberi duyulur:
Merak ederler.
Vefat eden kimdir?
Araştırıp öğrenirler ki:
O dergâhın şeyhidir.
Ve o gün, Hüsameddîn Çelebi o dergâha müderris tâyin edilir.
Ne demiş büyükler:
“Bir Allah adamının kalbi neyi isterse Hak teâlâ ihsân eder. Çünkü onlar, Allahın nazlı kullarıdır. Kalplerinden geçeni hemen yaratır.”
Bu zât, bir gün sohbetinde;
“Müslüman, çok kıymetlidir. Dünyâya bedeldir Müslüman. Hem Müslümanın yüzüne bakmak ibâdettir ve müminin yüzüne sevgiyle bakana Cenâb-ı Hak yüz umre sevâbı verir” buyurur.