Gâziantep velîlerinden Derviş Hacı hazretleri ilk zamanlar halk arasında tanınmayan garip, fakir bir kişiydi. Sonraları “Hacı Baba” ismiyle meşhur oldu.
Sabah kalkardı.
Fırına giderdi.
Ateşine bakardı. Fırın kızıp ekmek piştikten sonra, fırıncının kendisine verdiği sıcak ekmeği alıp eve gider ve ibâdet ederdi. Bir gün yine fırının önüne gitti.
Beklemeye başladı.
Fırıncı gördü onu.
Nedense kovdu. “Çekil git buradan!” diyerek azarladı. O da kalbi kırık vaziyette gidip ibadetine devam etti. Fırıncı da fırını yakmak için işe başladı.
Ama yakamadı.
Fırın kızmadı.
Ekmek olmadı. Ne yapacağını şaşırmış halde düşünürken Derviş Hacı Efendi’ye karşı yaptığı yanlış hareketi hatırladı. Ve acele bu zâtın yanına gidip;
“Beni affet” dedi.
Âdeta yalvardı.
Derviş Efendi; “Peki oğlum, az bekle, vasiyetimi yazayıp da geleyim” dedi. Kalbinden de; “Sırrım açığa çıktı. Artık bizim için yaşamak olmaz” diyordu.
Fırının önüne geldi.
İçeriye baktı.
Sonra ayrıldı.
O böyle nazar eder etmez fırın yanmaya başladı ve çabucak kızdı. Fırıncı da bunu görüp ekmek çıkarmaya başladı. İnsanlar bu kerâmeti duydular.
Durumu öğrendiler.
Kıymet verdiler.
İlgi gösterdiler. Ve ilminden istifâde etmek için akın akın Ona koştular. Ancak bu olaydan sonra fazla yaşamayan Derviş Hacı Efendi kısa bir süre sonra vefât etti.