İlkokul öğretmeni olarak memleketime tayin olmuştum. Ortaokuldaki müzik öğretmeni yetersizliği sebebiyle on yıl ortaokulların müzik derslerine de girdim. Çocukların hepsini tanıyordum. Bazı öğrenciler ilkokulda beraber okuduğum arkadaşlarımın çocuklarıydı. Biri de Osman… Hem annesi, hem babası ilkokuldan arkadaşımdı. Babası belediyede çalışıyordu. Yıllar önce Osman’ın dayısı ile de yan yana sınıflarda okumuştuk.…
Köşemizin takipçileri hatırlayacaktır. Geçtiğimiz hafta (24 Nisan’da) bu köşede N.A. rumuzuyla bir okuyucumuzun hatırasını yayınlamıştık. Güneydoğu Anadolu’da bir ilçede yaklaşık 1000 dönüm civarında tapulu, bahçeli bir arazisi vardı… Badem, ceviz, kiraz, dut, erik vb. ağaçlar ve üzüm bağları vardı… 1955’li yıllarda merhum babası tarafından bedeli ödenerek satın alınmıştı. Merhume annesi…
Sekiz on yaşlarındaydım o yıllarda… O günlerde çocuklar babalarıyla pazara gitmeyi çok severlerdi. Hatta götürmezlerse arkalarından giderdik. Pazarımız Kirmir Çayı kenarında Asar Dağı’nın dibinde Perşembe günü kurulan çok kalabalık tipik bir pazardı. Yaban ova Pazarı diye menşurdu. Babam yörenin saygın ağalarından Tüccar Hasan’a çalışmaya gitmişti. Haber göndermiş, Perşembe günü Pazar…
Dile kolay… 70 sene önce yaşadığım bu anı bir fotoğraf makinesiyle kaydetseydim belki eskirdi. Ama kalbime nakşolan bu olay hâlâ dün gibidir. Hatırladıkça gözlerimden yaş gelir. Evet pazar yerinden akşama beş parasız dönüyordum. Herkes heybesini doldurmuş evinin yolunu tutmuştu. Dedemin yanına bir daha gitmedim. Kafileye de katılmadım. Bir burukluk içinde…
İlkokul 4. sınıfa gidiyordum. 1996 yılının başlamasına birkaç gün vardı. İlkokul öğretmenimiz sınıfa ders dışı bir konuşma yapıyordu: “Çocuklar, sınıfça yılbaşı milli piyango bileti alacağız. Herkes 1000 lira verecek. Kimi insanlar “yok efendim bu kumar olur, günahtır falan” diyorlarmış. Ben inanmıyorum öyle olduğuna… Öyle bir şey yok… Herkes buna katılacak.…
Ateş düştüğü yeri yakar vecizesi ne kadar yerinde bir söz… Gerçekten yazacaklarım unutulmaz bir hikâye… Ben ve tüm ailemde meydana getirdiği travmanın izlerini silmek mümkün değil… Kısaca başlangıcından beri yaşadıklarımı sizlerle paylaşmak istiyorum. Güneydoğu Anadolu’da bir ilçede yaklaşık 1000 dönüm civarında tapulu, bahçeli bir arazimiz var… Badem, ceviz, kiraz, dut,…