Şaban-ı Veli hazretleri zamanında birinin bir kimseye “beş yüz” akçe borcu vardı.
Ve ödeyemiyordu.
Ama alacaklı bu…
Sıkıştırıyordu zavallıyı!
Bir gün yine gelip alacağını istediğinde “Biraz mühlet ver” dedi. Vermeyince koştu bir “veli zatın” türbesine.
Bir “Fâtiha” gönderdi.
Sonra el kaldırıp;
“Yâ Rabbî! Hâlim sana malûm. Bu veli hürmetine bana borcum kadar akçe gönder” diye yalvardı.
Geri gelirken birini hatırladı.
“Şaban-ı Veli” hazretlerini.
Hemen koştu evine.
Diz çöktü karşısında.
İyi de nasıl söyleyecekti? O, bunu düşünüyordu ki o anda büyük veli, ona bir “minder” gösterip “Şu minderi kaldır da altındaki paraları al” buyurdu.
O da minderi kaldırdı.
Utanarak birazcık aldı.
Ama onun, “beş yüz” akçeye ihtiyacı vardı.
“Bunlar yetmez” diye düşünürken mübarek zat “Sıkılma evlât! Ne kadar varsa hepsini al!” buyurdu
“Başüstüne” dedi.
Ve hepsini alıverdi.
Şaban-ı Veli “Yâ Rabbî! Bu kulunu bir daha darda koyma” diye yalvardı.
Adamcağız “âmin” dedi.
Parayı ve duayı alıp döndü.
Acele saydı, şaşırıp kaldı!
Zira tam “borcu” kadardı.
Koşarak gitti alacaklısına.
Borcunu ödeyip şükretti Mevlâsına…