Bir gün Server-i Enbiya (sallallahü aleyhi ve sellem) mescidde otururken Cebrail aleyhisselam geldi. Efendimiz, Hazret-i Cibril ile söyleşirken Sahabe-i Kiram (aleyhimürrıdvan) birer ikişer mescid-i şerife gelip Seyyid-i kâinatı meşgul görüp bildiler ki Hazret-i Cebrail ile söyleşir.
*
Bir yere çöktüler.
Ve sükût ettiler.
O sırada Hazret-i Ali içeri girdi.
Selam verip oturdu.
Sonra Hazret-i Osman geldi.
Selam verip oturdu.
*
Hazret-i Ebu Bekr gelip selam verdi.
Cebrail aleyhisselam onu gördü.
Hemen ayağa kalktı.
Efendimiz de kalktı.
Cümle Eshab da kalktılar.
Ama hayret etmişlerdi.
Zira Fahr-i Âlem Efendimiz, Eshab-ı güzinden hiç kimse için ayağa kalkmazlardı.
Merak edip sordular.
*
Efendimiz buyurdu ki:
“Ebu Bekr mescide girdi.
Cebrail onu gördü.
Saygı ile ayağa kalktı.
O kalkınca ben de kalktım.
Ama merak ettim.
Ve kendisine;
“Yâ kardeşim Cebrail, Ebu Bekr’e niçin tazim ettiniz?” diye sordum.
Bana cevaben;
“Yâ Resulallah! Ebu Bekr benim hocamdır. Ona hürmet için ayağa kalktım” dedi.
“Neden hocandır?” dedim.
Şöyle izah etti: (Devamı yarın)