Ahmed bin Hanbel hazretleri, İslâm âlimlerinin en büyüklerindendir. Hanbelî mezhebinin reisidir.
Bir ömrünü İslâmiyeti öğrenmek ve öğretmekle geçirdi.
Oğlu Abdullah anlatıyor:
Babam, yatsıdan sonra biraz dinlenir, sonra kalkıp sabaha kadar ibâdet ederdi.
Âhiret işlerine ehemmiyet verir, dünya malına kıymet vermezdi.
Herkese kolaylık gösterirdi.
Kimseyi incitmezdi.
Ekmeğine, sirkeyi katık edip yerdi.
Hızlı adımlarla yürürdü.
Yaptığı beş haccından üçünü yaya olarak yapmıştı.
***
Bir gün, talebeye ders veriyordu ki, içeri hiç tanımadığı biri girdi âniden.
– Selâmün aleyküm.
– Aleyküm selâm.
Hazret-i İmâm sordu:
– Buyurun, nereden geliyorsunuz?
– Uzak bir diyardan geliyorum. Ahmed bin Hanbel siz misiniz?
– Evet, benim.
– Size Hızır aleyhisselâmın selâmını getirdim efendim.
– Aleyküm selâm. Siz Hızır aleyhisselâmı nerede gördünüz?
– Rüyâda gördüm, dedi.
Ve şöyle anlattı:
Bir cuma gecesi rüyâ gördüm.
Nur yüzlü bir ihtiyar yanıma gelip;
– Sen yarın Bağdat’a git. Orada Ahmed bin Hanbel adında bir âlim vardır. Ona benden selâm söyle, dedi.
Ve tembih etti:
– Onu görünce; seni gökteki melekler bile bilir ve severler. Zîrâ sen nefsini düşman bilip, Rabbine ibâdette çok sabırlısın. Bu yüzden Cennete gideceksin, diye bildir kendisine.