Resûlullah Efendimiz, bir gün eshâbına; “Bugün oruçlu olanınız var mı?” diye sordular. Hazret-i Sıddîk;
“Evet yâ Resûlallah, ben oruçluyum” dedi.
Sordular yine:
“Cenâzede bulunanınız var mı?”
Yine O;
“Evet, ben bulundum yâ Resûlallah” dedi.
“Fakîr doyuranınız oldu mu?”
“Ben doyurdum.”
“Hasta ziyâret eden oldu mu?”
“Ben ziyâret ettim.”
Efendimiz çok memnun oldular ve Ona sevgiyle bakıp; “Ebû Bekir, suâlsiz hesapsız Cennete girecektir!” buyurdular.
HİKMETİ NE?
Bir gün de Efendimiz eshâbına;
“Hanginizin evinde yemek varsa, eshâb-ı soffa’dan birkaçına yemek yedirsin!” buyurdular.
Eshâb-ı soffa, hiç dünyâlığı olmayan fakîr sahâbîlerdi.
Hazreti Ebû Bekr;
“Başüstüne yâ Resûlallah!” dedi ve koştu o fakîrlerin yanına. Kaç kişi varsa, hepsini götürdü evine. Sofraya oturup yemeye başladılar.
Ama azalmıyordu.
Yendikçe artıyordu.
Tam doyuncaya kadar yediler. Yemek, azalacağına çoğalmıştı. Eshâb-ı soffa, teşekkür edip ayrıldılar. Hazret-i Ebû Bekr’in hanımı, yemeğin azalmadığını görünce sordu:
“Misâfirler yemek yemediler mi?”
Hazret-i Ebû Bekr;
“Yediler” buyurdu.
“Ama hiç azalmamış”.
“Evet çoğaldı.”
“Hikmeti ne acabâ?”
“Bilmiyorum ama bu mutlaka Resûlullah Efendimizin bereketidir” buyurdu…