Dâvûd-i Tâî hazretleri sâdece namaz vakitlerinde evinden çıkar, câmiye gidip namazını kılar ve acele evine dönerdi. Sevenleri çoktu.
Onlar merak edip;
“Efendim, niçin böyle acele gidiyorsunuz?” diye sorduklarında; “Beni bekleyenler var” dedi.
Sordular:
“Kim bekliyor?”
“Mezarlıktaki mevtâlar” buyurdu.
KAÇIYOR GİBİ
Bir gün yine sevdikleri; “Efendim niçin böyle kaçar gibi acele gidiyorsunuz?” diye sordular.
Onlara döndü.
Ve cevâben;
“Kalbi dünyaya bağlı insanları görünce kalbim kararıyor. Böylelerini görmemek için böyle acele gidiyorum” buyurdu.
BİR SAATTE
Bir gün de sohbetinde; “Bu dünyânın bir sâati, kıyâmetin bin senesinden daha iyidir” buyurdu.
Merakla sordular:
“Niçin efendim?”
“Çünkü bu bir sâatte, iyi bir amel yapıp Allahü teâlânın rızâsı kazanılabilir. Ama o bin senede hiçbir şey yapılamaz” buyurdu.
KİMİNLE KONUŞAYIM?
Bir gün de; “Efendim, insanlar arasına niçin karışmıyorsunuz?” dediler.
Onlara döndü
Ve sitemli olarak;
“İnsanlar bana Allahü teâlanın emir ve yasaklardan bahsetmiyor, hatâlarımı söylemiyorlar. Böyle insanlarla niçin oturayım?” buyurdu.