Fudayl bin İyâd hazretleri, gençliğinde eşkıyâlık yapıyordu. Sonra tövbe etti ve yükselip, büyük bir Velî oldu. Hârun Reşîd’e nasîhatları meşhurdur. Tövbe edicilerin başında, bu zat vardır.
Gayet cömert, iyilik severdi.
Eşkıyâlık yaptığı zamanlarda bile ibâdetini aksatmaz, insanların malını elinden alsa da, yine merhameti elinden bırakmazdı.
Meselâ kadınların, parası az olanların,
veya malı olup da borcu da olanların malına dokunmaz, olanların bir şeyini almazdı.
KAÇ?KALBİN?VAR?
Bir gün kendi çocuğunu kucağına almış, seviyordu, ki, çocuk sordu:
“Beni seviyor musun babacığım?”
“Elbette oğlum?”
“Peki Allah’ı seviyor musun?”
“Tabii ki”
“Annemi seviyor musun?”
“Hem de çok”
“Peki, bu sevgilerin hepsini bir tanecik kalbine nasıl sığdırıyorsun babacığım?”
Oğlunun bu sözünden çok etkilendi. Hidâyet nurları dolmaya başladı kalbine.
Çok duygulandı.
Kendi kendine;
“Bu, bana bir îkâz-ı ilâhî. Bunu ona, Allah söyletti. Yoksa bu çocuk, bu sözleri edemezdi. Rabbim, bu çocukla beni îkâz ediyor” diye düşündü.
Bıraktı oğlunu
Ellerini açıp;
“Yâ ilâhî! Söz veriyorum, bundan sonra harâmîlik yapmayacağım, beni affet!” dedi.
Ve oğluna dönüp;
“Evlâdım! Sen ne güzel vâizsin ki, beni irşâd ettin. Senin nasîhatinle kalbim değişti, hidâyete kavuştum” dedi.