Allah dostlarından Cabbâr Dede‘nin devlet adamları yanındaki îtibârını çekemeyenler; “Cabbâr Dede’nin koyunları ekinlerimize zarar veriyor” diye, Karakol kumandanına şikâyet ettiler.
Kumandan emretti:
“Gidin Onu getirin!”
Zaptiyeler gittiler.
Kendisini kumandana götüreceklerini bildirince, onlara; “Siz gidin, ben de geliyorum” dedi. Zaptiyeler ayrılınca, doğru Ceyhan Nehrine gitti.
Seccâdesini aldı.
Su üstüne yaydı.
Kendi de üzerine oturup kısa zamanda Karakola vardı. Zaptiyeler, Cabbâr Dede‘nin “rahmetullahi aleyh” kendilerinden önce geldiğini görünce şaşırdılar.
Komutan Onu gördü.
Kalben çok sevdi.
Ve kendisine;
“Köylüler senden şikâyetçi. Koyunların köylünün ekinlerini yiyip, onlara zarar veriyormuş, aslı var mı?” diye sordu.
Mübârek dinledi.
“Hayır yalan” dedi.
Ve kumandana;
“İki asker gönder, koyunlarımı onların ekin tarlasına sürsünler. Eğer o ekinleri yerlerse, suçlu olduğumu kabûl edeceğim” dedi.
Kumandan;
“Peki olur” dedi.
İki asker gönderdi.
Askerler, Cabbâr Dede‘nin koyunlarını alıp, köylülerin ekin tarlalarına sürdüler. Gördüler ki, bir tek koyun bile başkasının tarlasından yemiyor.
Buna şâhit oldular.
Ve gelip anlattılar.
Kumandan sevindi.
Cabbâr Dede‘nin iftirâya uğradığına hükmedip, köylüleri azarladı. Cabbâr Dede yine onlara acıyıp; “Mahsulünüz bol olsun” diye onlar için duâ eyledi…