Ebû Ubeyde bin Cerrâh “radıyallahü anh” Peygamber Efendimizin “aleyhissalâtü vesselâm” bir emrini yapmak için canını verirdi.
Çok takvâ sâhibiydi.
Çok merhametliydi.
Çok da şefkatliydi.
Hazret-i Ömer Şam’a gittiği zaman, Onu karşılayanlara; “Kardeşim Ebû Ubeyde nerede?” diye sordu. “Geliyor efendim” diyerek gösterdiklerinde iki sâdık dost kucaklaştılar.
Sonra Hazret-i Ömer;
“Size gidelim” dedi.
O da; “Buyurun” dedi.
Birlikte Ebû Ubeyde hazretlerinin evine gittiler. Hazret-i Ömer eve girip de hiçbir eşyâ olmadığını görünce; “Eşyâların nerede?” diye sordu.
Hazreti Ebû Ubeyde;
“İşte şunlar” dedi.
Hazret-i Ömer;
“Burada bir keçe ile kırbadan başka şey göremiyorum. Yiyeceğin nedir?” deyince, birkaç kuru ekmek parçası çıkardı.
Hazret-i Ömer baktı.
Çok duygulandı.
Gözyaşıyla ağlayıp;
“Ey kardeşim Ebû Ubeyde! Dünyâ herkesi değiştirdi, yalnız seni değiştiremedi” buyurdu.
BÖYLELERİ DE VAR
Hazret-i Ömer, Hazret-i Ebû Ubeyde “radıyallahü anhümâ” için dörtbin dirhem para ayırıp, götürecek elçiye; “Bak ki bu parayı ne yapacak?” diye tenbîh etti.
O götürdü parayı.
Ebû Ubeyde aldı.
Askerine dağıttı.
Elçi müsaade isteyip geri dönünce gördüğünü anlattı kendisine. Hazret-i Ömer “radıyallahü anh”; “Hamd olsun ki böyle insanlar da var” diye mırıldandı.