Hak teâlâ, hiçbir şey yaratmadan önce Habîbinin nûru’nu halk eyledi. Nitekim Hak tâlâ Hadîs-i kudsîde;
“Sen olmasaydın, hiçbir şey yaratmazdım” buyurdu.
Âdem aleyhisselâm yaratılmadan önce, yeryüzünde “cinnîler“ yaşıyordu.
Sonra kavga-cidâl yapıp kan döktüler.
Hak teâlâ onlara, gökteki meleklerden müteşekkil bir ordu gönderdi.
Başlarına İblîs’i verdi.
Zîrâ henüz isyân etmemişti.
Adı Azâzil idi.
Cinleri, yeryüzünden sürüp, oralara kendileri yerleştiler.
Azâzil, göklerin ve yerin idârecisiydi.
Bâzan yeryüzünde,
Bazen de göklerde,
Hep ibâdet yapardı.
Cenette kırk bin sene bekçilik,
Meleklere, seksen bin yıl emîrlik,
Ve onlara hocalık yaptı.
Hak teâlâ Âdem Nebî’yi yaratmak dileyince, melekler;
“Yâ Rabbî, biz sana hamd ediyor ve seni tesbîh ediyoruz. Yerde fesat çıkarıp kan dökecek kimseleri niçin yaratacaksın?” dediler.
Hak teâlâ
Meleklere;
“Ey meleklerim! Sizin bilmediğinizi ben bilirim. Siz, onların işlerine bakarsınız. Ben, niyetlerine bakarım. Siz, günah işlemekten mâsumsunuz. Onlarsa, günâh işleyip, sonra pişmân olurlar. Sizin bu hâlinizi sevdiğim gibi, onlar günah işleyip tövbe edince affetmeyi de severim” buyurdu.
Meleklerin niyeti,
Hikmeti öğrenmekti.
Yine de üzüldüler.
“Bu suâli niçin sorduk?” dediler.
Çok pişmân oldular.
Ve istiğfar eylediler. (Devamı yarın)