Hak teâlânın emriyle melekler Âdem Nebî’nin toprağına insan şekli verdiler.
Cansız bir
“Heykel” oldu.
Hak teâlâ meleklere; “Gidiniz, o kalıbı ziyâret ediniz!” buyurdu.
Melekler vardılar.
Hayrân kaldılar.
Gayr-i ihtiyârî;
“Hak teâlâ, bundan güzel bir şey yaratmış mıdır?” dediler.
İblîs henüz kovulmamıştı.
Meleklerle oradan geçiyordu.
Onu görüp durdu.
Kendi kendine;
“Bu, belli ki büyük bir iş için yaratıldı” dedi.
O anda haset etti.
Lâkin belli etmedi.
Meleklere;
“Hiç endişe etmeyin, baksanıza içi boş, bir işe yaramaz. İsterseniz içine gireyim. Orada bir şey varsa, size haber vereyim” dedi.
Karnını delip içeri girdi.
Çok şeyler gördü.
Daha da şaştı.
Dışarı çıkıp; “Ey melekler! Rabbimiz bunu sizlerden daha üstün ve azîz tutar ve ona hürmet etmenizi isterse, ne yaparsınız?” diye sordu.
Melekler hiç tereddütsüz;
“Rabbimiz ne emrederse, ona itâat ederiz” dediler.
Beğenmedi bu cevâbı.
Kibir ve hasedinden çatlıyacak gibi oldu.
Ve içinden:
“Eğer onu tercîh ederse, muhâlefet ederim.
Beni azîz tutarsa, onu helâk eylerim!” dedi.