(Dünden devam)
Semud kavmi, Salih Nebi’ye cevaben “Onlar evlerini kumlara yaptıkları için rüzgârla yıkıldı. Bizim evlerimiz ise kaya- lara oyulmuştur ki, rüzgâr onları yıkamaz. Senin Rabbinin de -hâşâ- bize gücü yetmez” dediler.
***
O anda bir ses işittiler.
Ve çok korkup irkildiler.
Zira o meçhul ses “Ey Semudlular! Salih doğru söylüyor… O, Allahü teâlânın peygamberidir” diyordu.
***
O anda putları devrildi!
Onlar bu sesi işittiler.
Bu mucizeyi gördüler.
Yine inkâr edip “Bu, Salih’in sihridir” dediler.
Huzurları kaçtı.
Küfürleri fazlalaştı.
***
Salih aleyhisselam hiddetlendi ve elindeki asâyı kaldırıp kavmini tehdit etti!
Çok korktular…
Etrafa kaçıştılar.
İzdihamdan ölenler oldu!
***
Sonra yine toplanıp “Ey Salih! Peygamber olduğunu bize vahşi hayvanlar söylerse inanırız” dediler.
Salih Nebi dua etti.
Sonra “Ey hayvanlar! Geliniz, benim kim olduğumu söyleyiniz” diye seslendi.
Fazla zaman geçmedi.
İleriden bir aslan belirdi.
Korkunç ve çok iriydi!
***
Kükreyerek geldi ve Salih Nebi’ye yaklaşıp, “Buyur ey Salih! Sen Allah’ın peygamberisin” dedi.
Ve boynunu eğdi.
Edeple bekledi. (Devamı yarın)