(Dünden devam)
Salih aleyhisselam dağda ibadet edecek bir yer ararken akşam oldu.
Bir su görüp abdest aldı.
Ve namazını kıldı.
Kalkıp etrafı yokladı.
İçi nurlu ve misk kokulu bir mağara gördü.
Merak edip içeri girdi.
Etrafta koltuk ve yaygı vardı.
Bir kandille aydınlatılmıştı.
Hayretle o koltuğa oturdu.
***
Sonra bir yatak gördü.
Dinlenmek için ona uzandı.
Hak teâlâ Ona uyku verdi.
Tam kırk sene uyudu…
Bundan, kimsenin haberi olmadı.
Müminler Onu aradılar.
Ama bulamadılar.
Ayrılık ateşiyle yandılar!
Gözyaşıyla ağladılar!
***
O ara bir melek geldi.
İnsan şeklindeydi.
Müminlere görünüp “Üzülmeyin, Salih, Allah’ın himayesindedir. Allahü teâlânın irade ettiği zaman Onu görürsünüz” dedi.
Onlara teselli verdi.
Müminler ferahladılar.
***
Aradan yıllar geçti.
Kuvvetleri azaldı.
Teker teker vefat ettiler.
Mescidin dibine defnedildiler.
Kırk sene tamamlandı.
Salih Nebi uyandı.
Bir şey anlayamadı.
Kendi kendine “İki rekât namaz kılıp kavmimi davete koşayım. Nasıl oldu da uykuyu ibadete tercih ettim” dedi.
Abdest alıp namaz kıldı.
Ve yola koyuldu. (Devamı yarın)