Hazret-i Osman (radıyallahü anh), gündüzleri oruç tutardı.
Gece namaz kılardı.
Ekseri iki rekât kılardı.
Birinci rekâtte Kur’ân-ı kerimin tamamını okuyup hatmeder, ikinci rekâtte bin İhlas-ı şerif okurdu.
Hak teâlâ bunu beğendi.
Ve kendisini metheyledi.
***
Şöyle ki:
Onun hakkında “Bütün gece devamlı secde edip ve kıyamda/ayakta durup hep ibadet ve taat eden kimse ile isyan eden bir olur mu? O, ahiret azabından korkar ve Rabbinin rahmetini ümit eder” mealindeki Zümer suresi, dokuzuncu âyet-i kerimesini gönderdi.
***
Cabir bin Abdullah rivayet eder:
“Resulullah Efendimiz Arafat’ta idi.
Hazret-i Ali de vardı.
Ve karşılarındaydı.
Ona sevgiyle baktı.
***
Ve buyurdu ki:
-Yâ Ali! Bana yakın ol. Tenini benim tenime değdir ki beni ve seni bir ağaçtan halk ettiler/yarattılar. Ben, o ağacın aslıyım, sen kolusun, Hasan ve Hüseyin dallarıdır.
O dinliyordu.
Efendimiz devam etti.
****
Ve buyurdu ki:
-Her kim o ağaçtan bir dala yapışırsa Allahü teâlâ o kimseyi cennete koyar. Yâ Ali! Kim sana buğz/düşmanlık ederse Allahü teâlâ azap meleklerine emreder. Melekler onları yüzleri üzerine çeke çeke sürükleyip cehenneme atarlar.”