Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), bin dört yüz mücahitle birlikte Medine’den çıktılar.
Hudeybiye’ye geldiler.
Nihayet suları bitti.
Sadece Resulullah Efendimizin ibriğinde bir miktar su kalmıştı. Mücahitler üzüldü.
Telaşa kapıldılar.
Ama haklıydılar.
Zira bırakın içmeyi, abdest almak için su lazımdı bir kere.
Çaresizdiler.
***
Efendimize gelip “Biz mahvolduk yâ Resulallah!” dediler
Efendimiz sordu:
“Niçin mahvoldunuz?”
Arz ettiler ki:
“Hiç suyumuz kalmadı, şimdi ne yapacağız?”
Resûl-i Ekrem Efendimiz “Korkmayın! Ben aranızda oldukça mahvolmazsınız” buyurdu.
***
Sonra bir elini uzattı.
Ve parmaklarını açtı.
O anda bir mucize gerçekleşti. Şöyle ki Resulullah Efendimizin mübarek parmakları arasından şarıl şarıl sular akmaya başladı…
Aynen çeşme gibi.
Eshaba döndüler.
Ve “İşte size su! Alın, kullanın!” buyurdular.
***
Eshab kalabalıktı.
Bin dört yüz kişiydiler.
Hepsi de o sudan içti.
Abdestlerini aldılar.
Ve kaplarını doldurdular.
Cabir bin Abdullah (radıyallahü anh) “Biz o gün bin dört yüz kişiydik. Lâkin yüz bin kişi olsaydık bile yine kâfi gelirdi/yetişirdi” demiştir.