Ümm-i Mabed’in kız kardeşinin oğlu rivayet ediyor: Efendimiz bir gece benim çadırımda istirahat edip uyuyordu. Uyandı ve su istedi.
Getirip arz eyledim.
Mübarek ellerini ve ağzını yıkadı.
O suyu bir dikenin dibine döktü.
***
Sabah gördük ki o yerden bir ağaç çıkmış ve büyük yemişler vermiş.
Kokusu anber gibi, tadı şeker gibiydi!
Kederli yeseydi sevinçli olurdu.
Yaprağını yiyen her koyun ve deve bol miktarda süt verirdi.
***
Biz o ağaca “mübarek ağaç” derdik.
Etraftan insanlar gelirdi.
Şifa için meyvesinden götürürlerdi.
Bir gün seher vakti baktım.
Meyveleri dökülmüş.
Yaprakları küçülmüş.
Çok üzüldüm!
Feryat ettim!
O sırada Resulullahın vefat haberi geldi.
***
Aradan otuz sene geçti.
Bir sabah dışarı çıktım.
Gördüm ki o ağaç kökünden dallarına kadar diken olmuş.
Yemişleri dökülmüş.
O gün Hazret-i Ali’nin şehadet haberi geldi!
***
O ağaç artık meyve vermedi.
Yapraklarından faydalanırdık.
Bir gün yine baktım.
Yaprakları tamamen solmuş.
Üzülüp gamlı olduk.
***
Sonra İmam-ı Hüseyin’in şehadet haberi geldi!
Birkaç gün geçti.
Ağaç dibinden kurudu.
Ve belirsiz oldu…